Drie dagen lang deed ik niets anders dan huilen. Achteraf zie ik dat dit ontlading was. Dat ik eindelijk aan mijn omgeving kenbaar had gemaakt dat het niet goed ging. Dat mijn perfectionisme mij sloopte. Na een weekje vakantie voelde ik: dit moet anders. Altijd maar gaan met die banaan; niet te veel nadenken, gewoon doen. Nope, dat werkte niet, al heeft het me lang op de been gehouden. 

​

In die tijd heb ik talloze boeken gelezen, programma's gevolgd, coaches gezien en het internet binnenste buiten gekeerd. Ik miste iemand die snapte waar ik doorheen ging en die mij kon helpen om weer in mijn lichaam te zakken. Want ja, ik zweefde ergens tussen alle verwachtingen van anderen. Ik stond totaal niet met beide benen op de grond, laat staan dat mijn hoofd in verbinding stond met mijn lijf. Ik ging maar door, en door, en door en had geen idee dat mijn lichaam me al jaren iets probeerde te vertellen.

​

Ik ben inmiddels twee jaar verder en nu wil ik graag die persoon voor jou zijn, die ik destijds zo gemist heb. Ik doe meer dan ooit tevoren. Ik volg nog steeds de hbo-v (met succes), werk drie dagen in de week als verpleegkundige en onderhoud mijn huis. Daarnaast heb ik recent de opleiding tot ademcoach afgerond en ben ik mega-enthousiast om deze kennis te delen met jou!

​

Irritant hè? Van die mensen waarbij het lijkt alsof niets ze energie kost? Die nooit moe zijn? Die nooit chagrijnig zijn? Geloof me, ik ben ook wel eens moe of chagrijnig. Maar over het algemeen klotst de energie bij mij over de randen heen. En dat, lieve jij, gun ik jou ook!